روز قیامت ( چیزی بگو )

چیزی بگو
در زمان برانگیختگی دریاها
و بلعیده شدن کوه ها ، چیزی بگو
در فرو افتادن یکی یکی ستاره ها
چیزی بگو
دارم فراموشت میکنم
بگو

وقتی زمین دیگرگونه میشود و آسمان دیگر گون
در تکانده شدن آسمان بی انتهای آویزان
آنجا که 
چون پروانه ها گرد آتش خواهیم چرخید
چیزی بگو
دارم فراموشت میکنم  بگو

وقتیکه رازهای پنهان قلب ها وسط ریخته میشوند
وقتیکه آسمان پاره میشود
وقتیکه زمین اینچنینن میشود، چگونه میشود انسان؟
وقت میخکوب شدن شعرهای بی وفایم
و وقت بی تو بودن
و وقت ناپدید شدن خاک زیر پایمان
وقت  پهناور شدن
چیزی بگو
والا فراموشت می کنم
چیزی بگو
وقتی فراموش میکند مادر جوجهء در آغوش گرفته اش را

در تا خوردن و زلال شدن آفتاب
دارم فراموشت میکنم
در تاریک شدن و افتادن ستاره گان
فراموش میکنم
در بلعیده شدن کوه ها
و سقط کردن شترها ی حامله
وقتی حیوان های وحشی جمع شده و به یکجا رانده میشوند
چیزیی بگو
در برانگیختگی یکبارهء دریاها
در یکی شدن روح ها
وقتی سؤال میشود در بارهء دختری که  زنده زنده در خاک شد
که مرگ او به سبب کدامین گناه بوده
بیا بگو
چیزی بگو

وقتی دفترها باز میشوند
پوست از پیشانی آسمان کنده میشود
جهنم پا میگیرد
بهشت آراسته میشود
لحظه ایکه همه چیز فراموش میشود
چیزی بگو

در تکانده شدن آسمان آویخته
و بلعیده شدن کوه ها
وقتی که وای بحال دروغگویان میشود
فراموش میکنم
چیزی بگو
چیزی بگو

در آمدن آن صدا
و خاموشی ستاره گان
و شکافتن هستی
در ذره ذره شدن و بر باد رفتن کوه ها
در خیزه شدن چشم ها
و گرفته شدن ماه
و جمع شدن خورشید و ماه درهمدیگر
وقتی نعره ای فراری دهنده از زمین میگوید: کجاست انسان
دارم فراموشت میکنم
چیزی بگو

فراموشت میکنم من
در برانگیختگی دریاها
در بلعیده شدن کوه ها
در افتادن یکی یکی ستاره ها بر رویمان
دارم فراموشت میکنم
بگو

زمین دیگر گونه و آسمان دیگر گون میشود
آسمان بی انتها آویخته و تکانده میشود
آنجا کجا
چون پروانه ها گرد آتش خواهیم چرخید
فراموشت میکنم من
ستاره ها بریزند زمین
آفتاب خاموش شود
چیزی بگو

                                         « ابراهیم صدری »

یالان دنیا

سنین بهره ن ییه ن کیم دیر؟                  کیمینکی سن، ییه ن کیم دیر؟
سنه دوغری دیه ن کیم دیر؟                    یالان دنیا، یالان دنیا!

سنی فرزانه لر آتدی                                قاپیپ دیوانه لر توتدی
کیمی آلدی، کیمی ساتدی                      ساتان دنیا، آلان دنیا

بوغولایدین، دوغان یئرده                          دوغوب خلقی بوغان یئرده
اوغول نعشین اوغان یئرده                        آنا زولفون یولان دنیا

ننه قارنی، ایلک بئشیگین                       قبرستانلیق، سون دئشیگون،
نه ایچه رین، نه ائشیگون                         قارانلیق بیر دالان دنیا

بیری آینا، بیری پاس دیر                          بیری آیدین، بیری کاس دیر
گئجه طوی دیر، سحر یاس دیر                  گول آچدیقدا، سولان دنیا

یامان قورقو! ییغیلایدین!                           طوفانلاردا بوغولایدین!
نولیدی بیر داغیلایدین،                            بیزی درده سالان دنیا.


                    ««« زنده یاد استاد شهریار »»»

درد جادانگی

ما نمی توانیم خودمان را فارغ از وجود تصور کنیم. جهان مرئی محسوس، جهانی که آفریدهء غریزهء صیانت نفس است، بر من بسی تنگ است. به دخمه ای می ماند که روح من در آن، به عبث بال و پر به دیوارهایش می کوبد. از هوای بی هوائیش در حال خفقانم. هر چه بیشتر و بیشتر می خواهم خودم باشم و در عین حال بی آنکه از خویشتن بودنم بکاهم،‌ دیگران هم باشم، خودم را در فضای لایتناهی بگسترانم و تا فراسوی زمان ادامه دهم.
همه چیز نبودن و همیشگی نبودن، به نبودن می ماند، لااقل بگذارید من تمامت خودم باشم و همیشه همچنان بمانم. و چون تمامت خویشتن باشم، یک تنه همهء دیگران هم خواهم بود. یا همه یا هیچ!
بی اعتباری جهان گذران و عشق، دو نوای اصیل و دلنشین از شعرای راستین است. و ممکن نیست یکی ازین دو نوا، بی اهتزاز آن دیگری، بلند شود. احساس بی اعتباری جهان گذران، شعلهء عشق را در دل ما می افروزد، و فقط عشق است که بر این بی اعتبار گذران غلبه میکند، که زندگی را از نو سرشار میکند و به آن ابدیت می بخشد. لااقل اگر چنین بودی ندارد، چنین نمودی دارد. و عشق بویژه وقتی که با تقدیر در می افتد ما را از شدت احساس بی اعتباری جهان ظاهر می فرساید ولی جلوه ای میدهد از جهان دیگر  به ما می نمایاند، که در آنجا تقدیر مغلوب و آزادی حاکم است. همه چیز گذران است: این حرمان کسانی است که لب بر لب چشمهء حیات نهاده اند و نوشیده اند و هم کسانی که میوهء درخت معرفت نیک و بد را چشیده اند.
بودن، همیشه بودن، بی پایان بودن! عطش بودن، عطش بیشتر بودن! اشتیاق خدا شدن! عطش عشق ابدی و ابدیت بودن! خدا بودن!
                                                                    «‌ درد جاودانگی - اونامونو »