شعر سرخ
در گذرگاه روز بلندی از آغاز
خشمگین قبیلهء ما
بر کمرگاه کوه
سوار بر اسب
با چشمانی که تمامی دره ها را در خود جای می داد
یک لحظه ایستادند
آفتاب چنان گرم می تابید
که رخوت گرم زمین از ساقهاشان بالا می رفت
همگی
بر تخته سنگها فرو لغزیدند
و بی آنکه لگام اسب هاشان را
به درخت های خشک ببندند
خوابیدند.
کلاه بر صورت
مست خواب، و خسته.
دختران سرخ پوش پرسیدند
آیا این مردان
شیههء اسب را می شنوند؟
پس چرا می خوابند؟
باد تندی وزید
و کاکل دختران سرخ پوش را
آشفت.
«««« سمفونی مردگان »»»»
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد