به استانبول برف می اومد

" به استانبول برف می اومد " شاهکار دیگری است از شاعر معاصر و مبارز ترک: ابراهیم صدری. سعی کردم ترجمه اش کنم، هر چند نتیجه آنچنان جالب نشد ولی برای آشنائی با شاعر هم که شده گفتم شما را هم در آن شریک کنم.


" به استانبول برف می اومد "................ İstanbul'a Kar Yağıyordu


زمستون هفتادونه بود.........................Yetmiş dokuzun kışıydı
سرد، سوزان.................................. Sertti, soğuktu
به استانبول برف می اومد....................İstanbul’a kar yağıyordu
زغال می سوخت تو بخاری ها................Kömür yanıyordu sobalarda
شب رو پلیس ها مراقب بودن ................Geceleri polisler, bekçiler oluyordu
ما هم بودیم................................... Bir de biz oluyorduk
تا حد مرگ سردمون بود.......................Ölümüne üşüyorduk ha
دروغ نمی گم پلیس ها هم سردشون بود...Yalan yok polisler de üşüyordu


شانزده ساله بودم .............................On altı yaşındaydım
از هر چیز خبری داشتم........................Her şeyi bükecek bileğim vardı
شانزده ساله بودم .............................On altı yaşındaydım


مثل یه قهرمان تو معرکه بودم................ Aslan gibi ortadaydım
روزها تو مدرسه لای دفتر جغرافیا.Gündüzleri okulda coğrafya defterimin arkasına 
بخاطر تو شعرها،.............................,Senin için şiirler
شبها رو دیوارها بخاطر آزادی وطنم...........Geceleri duvarlara ülkemi kurtarmak için
تا نوشتن لعنت باد، انسان بودم...............Kahrolsun yazacak kadar adamdım
شانزده ساله بودم.............................On altı yaşındaydım
نه تو خبرت می شد از شعرهام..............Ne senin haberin oluyordu şiirlerimden
و نه کسی لعنت می شد.....................Ne de birileri kahroluyordu
از حرفهائیکه رو دیوارهای محله مون کنده بودم.Mahalle duvarlarına harflerimden çiziktirdiğim
شانزده ساله بودم.............................On altı yaşındaydım
دروغ نمی گم..................................Yalan yok


من نوشتن رو اینگونه آغاز کردم................Ben yazmaya böyle başladım
دفتر حغرافیام قربانی نمکی شد..............Coğrafya defterim bir eskiciye kurban gitti
اون خونه هائیکه رو دیوارهاشون                                   
قلبم رو فریاد کرده بودم، یکی یکی .Duvarlarına yüreğimi bağırdığım o evler birer birer
آوار شدن رفتن .................................Yıkıldı gitti


حالا روی کاغذهای قشنگ می نویسم.....,Simdi güzel kağıtlara yazıyorum
حرف های گنده می زنم.......................Kocaman laflar ediyorum
مارش ها بلد بودم،.............................Marşlar biliyordum
کتابها خونده بودم...............................Kitaplar okuyordum
چابک و بی خیس شدنی از آبها می گذشتم.Koşarak ve ıslanmadan geçiyordum sulardan
چابک و بی خیس شدنی زندگی می کردم،.,Koşarak ve ıslanmadan yaşıyordum


ببین..............................................Bak
استانبول رو دوست داشتم......................İstanbul’u seviyordum
تو رو دوست داشتم.............................Seni seviyordum
دعاها یاد می گرفتم.............................Dualar öğreniyordum
تو میدونها جمع شده فریاد می کردم...........Meydanlarda toplanıp bağırıyordum
مثل همه بودم،.................................,Herkes gibiydim
مثل همه جسور ................................Herkes kadar cesur
مثل همه ترسو..................................Herkes kadar korkak
مثل همه فرز، جوان..............................Herkes kadar filinta delikanlı
و مثل همه اینجائی..............................Ve herkes kadar buralı


زمستون هفتادونه بود.........................,Yetmiş dokuzun kışıydı
سرد، سوزان...................................Sertti, soğuktu
به استانبول برف می اومد ....................İstanbul’a kar yağıyordu
وقت حرف زدن از دهن هامون بخار می اومد.Ağzımızdan dumanlar çıkıyordu konuşurken
وسط خلیج جمع می شدیم...................Halic in arkasında toplanıyorduk
شب آدمو تو خودش می کشید................Gece adami içine çekiyordu
ما شب رو تو خودمون می کشیدیم ...........Biz geceyi içimize çekiyorduk
نوشته ها رو رو دیوارها چقدر قشنگ می نوشتم..En güzel ben yazıyordum duvarlara  
                                                                            yazıları       
همه منو دوست داشتن ......................Herkes beni seviyordu
شعرهای خیلی قشنگ می نوشتم در اینحال.En güzel şiirleri de ben yazıyordum oysa
لای دفتر جغرافیا .............................Coğrafya defterimin arkasına
اینو کسی نمی دونست......................Bunu kimse bilmiyordu


رو دیوار خونهء شما هم لعنت باد می نوشتم... Sizin evin duvarına kahrolsun diye 
                                                                      yazıyordum                                 
و تندی در می رفتم...........................Ve hızla kaçıyordum
رو دیوار خونهء شما یکبار هم.................Sizin evin duvarına bir kez olsun
دوستت دارم رو نتونستم بنویسم...........Seni seviyorum diye yazamadım
اون موقع رو دیوارها اونجور چیزها نوشته نمیشد.....O zaman duvarlara öyle 
                                                                            şeyler yazılmıyordu
گفتم که........................................Dedim ya
زمستون هفتادونه بود........................,Yetmiş dokuzun kışıydı
سرد، سوزان...................................Sertti, soğuktu
به استانبول برف می اومد....................İstanbul’a kar yağıyordu


ابراهیم صدری..................................İbrahim Sadri